Skuldar Þúsund milljarða hvað?

Hvernig ósköpunum gat þetta gerst og hvaða heljartök hafði þessi aðili á íslensku bönkunum?" spurði Davíð. Ef erlendum bönkum hefði verið þetta ljóst þá hefði allt hrunið hér. Ef allir frjálsir fjölmiðlar hefðu ekki verið í eigu eigenda bankanna þá hefði kannski verið upplýst um málið. Menn virðast ekki hafa lært neitt og eru jafn hræddir og fyrr, sagði Davíð

 

Maður sem er búinn að uppgötva það, að ef hann getur slegið 10 milljarða og getur veiðsett skuldabréf upp á móti, sem enginn getur sannreynt að séu ekki þess virði, hítur að gera það. Til þess að fá bankastjóra til þess að skrifa upp á 10 milljarða lán er ekki þungt í vöfum, ef bankastjórinn fær 1% í sinn hlut. Í formi verðbréfa, forréttinda og annað, eða bara í beinhörðum. Jafnvel bara 0,1% er bara dágóð summa.  Ég tala ekki um 1,000,000,000,000 króna. Þetta eru svo mörg núll að, það nálgast núll. En 0,1 % af þessari tölu er þá = 1,000,000,000. Bjarni Ármannsson náði út 7,000,000,000, þannig að 1% er sennilega nærri lagi. Það þarf engin hreðjatök á bankastjóra sem á von á þessari summu bara fyrir að lána annarra manna peninga. En hvílík vitleysa er þetta eignilega. Auðvitað hefur Davíð vitað hvað lá að baki.

 

Þá kemur spurningin. Með allt það sem Davíð hefur á bak við sig, hvernig gat hann látið þetta gerast óátalið? Davíð lætur eins og hann beri hag Íslands og íslensku þjóðarinnar fyrir brjósti. Hvernig gat hann þagað yfir því við almenning að það væri verið að sóa sparnaði landsmanna í tóma vitleysu, eins og kaup á flugfélögum, sem voru seld stuttu seinna með bókfærðum hagnaði (pappírum) sem kallaði á annað lán. Sama félag keypt og selt til skiptis á milli sömu manna, og alltaf var hagnaðurinn að aukast í hvert skipti. Bankastjórarnir vissu að þetta var allt saman tóm tjara, en aðalmálið var að þeir fengu bitlingana sína Þeir vissu líka að það stóð ekkert, nákvæmlega ekkert á bak við allar trilljónirnar sem þeir voru að lána út. En sparnaður fólksins sem það var að vinna fyrir hörðum höndum var sogaður út af reikningum þeirra og dælt inn á aðra reikninga sem enginn nema eigandinn veit hvar er. Eitthvað fóru peningarnir. Einhverstaðar eru þeir. Bara ekki þar sem þeir ættu að vera. Þetta er nákvæmlega það sem heitir að vera snuðaður í viðskiptum. Plataður, og ekkert hægt að gera í málinu löglega. Engan hægt að sækja til saka, enda eru allir blásaklausir. Það voru einhverjir aðrir sem stálu fé fólksins. Englendingar sáu hvað var í gangi, og vilja ekki að þeirra þegnar verði snuðaðir á sama hátt. Þannig hafa þeir beitt áhrifum sínum þannig að við skulum borga fyrir svikahrappana. Svikahrapparnir sitja svo á milljörðunum sínum og hlægja að öllu saman. En hugsið ykkur. Til þess að ræna íslensku þjóðina fengu þeir ekki nema 1% í sinn hlut. Maður hefði nú farið fram á 25/75 a.m.k.

 

Það er ekki nóg, að allt sparifé landsmanna sé horfið. Heldur standa þeir í stórskuld ofan á toppinn af öllu saman. Maður sem átti t.d. 30 milljónir eftir ævilangan sparnað, hefur tapað þeim peningum og öðru eins í viðbót. Semsagt átti 30 milljónir á þurru í banka eftir að hafa greitt sína skatta og skyldur, en tapaði samt 60 milljónum á öllu saman. Meira kexið.

 

Og svo virðist sem einhverjir séu ennþá á fjárfestingafylliríi. Það þýðir að það eru einhverjar dreggjar eftir sem á eftir að sjúga upp. Það vitlausasta af þessu öllu saman er, að þessir gaurar eru enn á fylliríinu sínu, en við að taka út þynnkuna. Draumur allra alkóhólista geri ég ráð fyrir

 

Ef Davíð hefði verið eins mikill patriot og hann vill vera láta, hefði hann komið fram opinberlega, á öllum sjónvarpstöðvum og sagt: “Góðir landsmenn, hafið mín ráð, og farið í bankann ykkar og takið út allt ykkar sparifé, og stingið undir koddann”. Bankarnir hefðu líka farið á hausinn við það, en aurarnir okkar væru núna undir koddanum okkar, en ekki á reiknigum svikahrappa í útlöndum. Og þú Davíð minn værir heitt elskaður í dag með 132% fylgi.

 

Og hana nú.