Hryðjuverkamenn og skíthælar.

Gunnar S. Egilsson blaðamaður skrifar grein á síðu 42 í Mbl. 15.nóv. 2008

Óreiðu og fjárglæframenn o.s.fr. Innihald greinarinnar er í raun einn smellurinn í rassskellingu liðsins í brúnni. Þar er allt sem í raun segja þarf.

 

Ég skrifaði ekki undir það að ég væri hryðuverkamaður. Ef bresk stórnvöld hafa ákveiðið að ég sé einn slíkur, þá breytir engu hvað ég segi. Ég er í raun stoltur af því að enn eina ferðina hef ég fengið þennan stimpil hjá þeim. Þeir gera þetta þegar þeir eru komnir í þrot. Þetta var gert í Þorskastríðinu, og beittu þeir herafli á okkur hryðjuverkamennina, sem voru að taka fiskinn út úr munnum litlu barnanna í Bretlandi. Þeir eru hræddir við okkur, og reyna að nota svona græju til þess að koma á okkur höggi. Eiginlega merkilegt að þeir sendu ekki Falklands flotadeildina til þess að taka bara eyjuna. Sennilega ekki þorað það af ýmsum ástæðum eða haldið að þegar flugsveitin væri lent á Miðnesheiðinni til loftferðaeftirlits, væri björninn unninn. Allavega riðu þeir grindhoruðum hesti frá deilunum 1976. Ég sá það einhverstaðar að þeir tala um ásættanlegt samkomulag. Hvergi að þeir hafi verið flengdir sundur og saman. Það var nú tilfellið, og þeir eru ekki búnir að gleyma því. Ég kunni heldur ekki við að skrifa undir þetta plagg í ljósi þess, að vera einn af fáum, sem fengu tækifæri til að beita 50 mm stálsprautu á breskan togara þ. 19. júlí 1974. Og þar á eftir að arresta skipið ásamt sex öðrum og þá allir þrælvopnaðir. Dick kallaði mig terrorist, því hann sá mig við byssuna. Well. Terroristi eða ekki. Sama er mér. Enda tel ég að þessum hafi ekki verið beitt gegn þegnum þessa lands svona almennt séð. Heldur gegn stjórnvöldum. Það er vonandi rétt skilið hjá mér úr grein Gunnars Smára, að stjórnvöld hafi í raun platað almenning til þess að skrifa undir þetta. Þar sem það virðist vera viðtekið, að Bresku ráðherrarnir og þeir Íslensku, skilji ekki almennilega hvern annan, að þá má búast við að Brown og Co taki þennan undirskriftalista sem stuðningslista við ríkistjórn íslands. Ekki eitthvert persónulegt mál sem var verið að koma á framfæri.

 

Það getur verið að það séu skíthælar þarna á meðal. En ég vil nú ekki skrifa undir það með mínu nafni. Það er þá algjörlega óviljandi ef svo er.

 

Kristján Kristjánsson prófessor skrifar til viðskiptaráðherra á síðu 44.

Því miður fyrir Kristján, treysti hann bankanum sínum. Og allra Landsmanna . Ég treysti engum banka og hef aldrei gert. En Landsbankinn var efstur á óvinsældalistanum hjá mér. Hann LÍ, stal af mér æfistarfinu fyrir mörgum árum og rúmlega það. Það hefði verið fatalt að láta það gerast aftur. Þegar ég sá að þrátt fyrir viðleitni mína til þess að rísa upp úr öskunni og standa við mitt svo langt sem það náði, að þá gleymir Landsbankinn engu, aldrei. Ég geymi alla pappíra frá þessum tíma, því ég vona að ég geti einhverntíma notað þá til þess að fá aftur það til baka sem þeir stálu. Það er reyndar eins miklir möguleikar á því og að einhver heyri til mín á tunglinu. LÍ gleymir engu og eru snillingar í að fela slóðir. Björgvin getur varla breytt neinu þar um. Björgólfur fór með aurana þína í kofforti ríðandi á einkaþrýstiloftsvélinni sinni eitthvað út í heim. Þar situr hann á koffortinu með flösku af  Pink eitthvað og skellihlær að þér og öllum hinum sem voru í Letingjalandi. Hríííííííínöhööööö..... Var þetta ég?

 

Hvernig væri að leigja sér spóluna um Gosa, og herma hana upp á sjálfan sig. Ég geri það. Ég bara vona að enginn sjái asnaeyrun og halann. En auðvitað sjá þetta allir. En þeim finst það eðlilegt, því þeir eru allir þannig. Og þegar allir eru orðnir afbrigðilegir, á er normið orðið afbrigðilegt. Eða þannig.

 

Og hana nú.