Hryðjuverkamenn og skíthælar.

Gunnar S. Egilsson blaðamaður skrifar grein á síðu 42 í Mbl. 15.nóv. 2008

Óreiðu og fjárglæframenn o.s.fr. Innihald greinarinnar er í raun einn smellurinn í rassskellingu liðsins í brúnni. Þar er allt sem í raun segja þarf.

 

Ég skrifaði ekki undir það að ég væri hryðuverkamaður. Ef bresk stórnvöld hafa ákveiðið að ég sé einn slíkur, þá breytir engu hvað ég segi. Ég er í raun stoltur af því að enn eina ferðina hef ég fengið þennan stimpil hjá þeim. Þeir gera þetta þegar þeir eru komnir í þrot. Þetta var gert í Þorskastríðinu, og beittu þeir herafli á okkur hryðjuverkamennina, sem voru að taka fiskinn út úr munnum litlu barnanna í Bretlandi. Þeir eru hræddir við okkur, og reyna að nota svona græju til þess að koma á okkur höggi. Eiginlega merkilegt að þeir sendu ekki Falklands flotadeildina til þess að taka bara eyjuna. Sennilega ekki þorað það af ýmsum ástæðum eða haldið að þegar flugsveitin væri lent á Miðnesheiðinni til loftferðaeftirlits, væri björninn unninn. Allavega riðu þeir grindhoruðum hesti frá deilunum 1976. Ég sá það einhverstaðar að þeir tala um ásættanlegt samkomulag. Hvergi að þeir hafi verið flengdir sundur og saman. Það var nú tilfellið, og þeir eru ekki búnir að gleyma því. Ég kunni heldur ekki við að skrifa undir þetta plagg í ljósi þess, að vera einn af fáum, sem fengu tækifæri til að beita 50 mm stálsprautu á breskan togara þ. 19. júlí 1974. Og þar á eftir að arresta skipið ásamt sex öðrum og þá allir þrælvopnaðir. Dick kallaði mig terrorist, því hann sá mig við byssuna. Well. Terroristi eða ekki. Sama er mér. Enda tel ég að þessum hafi ekki verið beitt gegn þegnum þessa lands svona almennt séð. Heldur gegn stjórnvöldum. Það er vonandi rétt skilið hjá mér úr grein Gunnars Smára, að stjórnvöld hafi í raun platað almenning til þess að skrifa undir þetta. Þar sem það virðist vera viðtekið, að Bresku ráðherrarnir og þeir Íslensku, skilji ekki almennilega hvern annan, að þá má búast við að Brown og Co taki þennan undirskriftalista sem stuðningslista við ríkistjórn íslands. Ekki eitthvert persónulegt mál sem var verið að koma á framfæri.

 

Það getur verið að það séu skíthælar þarna á meðal. En ég vil nú ekki skrifa undir það með mínu nafni. Það er þá algjörlega óviljandi ef svo er.

 

Kristján Kristjánsson prófessor skrifar til viðskiptaráðherra á síðu 44.

Því miður fyrir Kristján, treysti hann bankanum sínum. Og allra Landsmanna . Ég treysti engum banka og hef aldrei gert. En Landsbankinn var efstur á óvinsældalistanum hjá mér. Hann LÍ, stal af mér æfistarfinu fyrir mörgum árum og rúmlega það. Það hefði verið fatalt að láta það gerast aftur. Þegar ég sá að þrátt fyrir viðleitni mína til þess að rísa upp úr öskunni og standa við mitt svo langt sem það náði, að þá gleymir Landsbankinn engu, aldrei. Ég geymi alla pappíra frá þessum tíma, því ég vona að ég geti einhverntíma notað þá til þess að fá aftur það til baka sem þeir stálu. Það er reyndar eins miklir möguleikar á því og að einhver heyri til mín á tunglinu. LÍ gleymir engu og eru snillingar í að fela slóðir. Björgvin getur varla breytt neinu þar um. Björgólfur fór með aurana þína í kofforti ríðandi á einkaþrýstiloftsvélinni sinni eitthvað út í heim. Þar situr hann á koffortinu með flösku af  Pink eitthvað og skellihlær að þér og öllum hinum sem voru í Letingjalandi. Hríííííííínöhööööö..... Var þetta ég?

 

Hvernig væri að leigja sér spóluna um Gosa, og herma hana upp á sjálfan sig. Ég geri það. Ég bara vona að enginn sjái asnaeyrun og halann. En auðvitað sjá þetta allir. En þeim finst það eðlilegt, því þeir eru allir þannig. Og þegar allir eru orðnir afbrigðilegir, á er normið orðið afbrigðilegt. Eða þannig.

 

Og hana nú.

 

Heimilum hjálpað.

Morgunblaðið 15. nóvember 2008

Stórfyrirsögn. “Heimilum hjálpað” Hjálpað til hvers? Létta greiðslubyrði sem skipstjórinn kom uppá fólk með ruglsiglingu sinni. Þarna standa þau, skipstjórinn og yfirstýran, ekki brosandi þó, enda væri það dálítið broslegt . Í raun held ég að þau ættu bara að hætta þessu brölti og fá sér bara vinnu í landi, ef þau eru þá nothæf.

 

Það hafa verið notaðir frasar um það sem er að gerast í efnahag þjóðarinnar, eins og stórsjóir, brotsjóir, hamfaraveður og ég veit ekki hvað. Í fyrsta lagi veit enginn nema sem hefur reynt það sjálfur hvað svona orð þýða. Þetta er svona álíka eins og þegar Gaui skipstjóri á Boggunni, skrifaði sjálfsævisögu sína. Titillinn var “Um Heimshöfin Sjö” Hann hafði jú verið á Boggunni í 50 ár. Kannski skipstjórinn skrifi sögu sína undir titlinum; “Í stormi og stórsjóum”.

 

Nú á semsagt að fara að hefja hjálparstarfið. Það er eins og náttúruhamfarir hafi orðið. Og nú þurfi fólk hjálpar við. Þetta er bara ekki þannig. Þetta var búið til af mannavöldum. En það er að bitna á fólki sem tók ekki þátt í þessu, nema að mjög litlu leiti. Það á ekki að hjálpa þessu fólki. Það á að borga því til baka sem frá því var tekið. Skipstjórinn og útgerðin eru ábyrg og eiga bara að skila þessu til fólksins. Ef það er ekki hægt að ná þessu af bruðlsliðinu sem er búið að koma góssinu á bankareikninga á Karabísku eyjunum, þá verður útgerðin bara að borga. Við þurfum enga hjálp frekar en Icesave reikningseigendur. Þeir vilja enga hjálp. Þeir vilja bara fá peningana sína til baka, og ekkert muhu með það. Ef ríkið hefur ekki tök á að ná þessum peningum til baka frá þotuliðinu, þá verður bara að beita einhverjum öðrum ráðum sem duga. Hvaða ráð mundu t.d. Rússnesk yfirvöld nota? Þau eru fullkomlega lögleg yfirvöld og enginn hefur borið brigður á aðferðir þeirra opinberlega. Nokkrir blaðamenn, sem voru kvaddir í kútinn. Engar svokallaðar lýðræðisríkistjórnir beittu sér í þeim málum. Þannig getur íslenska ríkið tekið sér Pútin og hans menn sér til fyrirmyndar á meðan aurarnir eru að skila sér. Hann er nefnilega alvöru skipstjóri. Lætur ekki einhverja peningakalla plata sig. Hann er svo klár, að í dag þorir enginn frá þessum svokölluðu kurteisisríkjum að reyna neitt við hann í orðaskaki. Hann bara kveður þá svo alvarlega í kútinn að ekkert nema stór skammtur af valíum getur gert þeim gott á eftir. Þið vitið hvað ég meina.

 

Og hana nú.

Nú er ráð!

Þar sem við erum búin að tapa aleigunni og mikið rúmlega það, allan sparnað ríkis, sveita, fyrirtækja og einstaklinga til margra ára og mörg ár fram í tímann. Þá væri best að klára dæmið og brjóta niður allan ósómann sem búið er að hrófla upp hér í miðborginn. Tökum til dæmis skuggablokkirnar. Það þarf nú engan speking til þess að sjá, að það hefur ekki verið farið eftir grenndarkynningu eða samþykktum. Síðustu tveir turnarnir eru ekki eins og sá fyrsti. Þeir eru stærri. Svindl og svínarí eins og von var og vísa. Stúdentablokkirnar við Lindargötu. Hvaða bjálfar hönnuðu þennan óskapnað. Maður gæti haldið að þeir hefðu setið í Sing Sing og fengið réttindin sín í gegnum ritskoðaðan bréfaskóla. Ekki hefur verið farið eftir kvöðum um bílastæði, enda eru allar gangstéttar í kringum monsterinn þéttsetnar blikkbeljum þessa fólks, þannig að þeir sem aka um í hjólastólum eða með hjálpargrindur, komast hvergi. Það er nú bara lágmark, að þessir ömurlegu nágrannar sjái sóma sinn í því að finna einhverstaðar bílastæði þó þeir þyrftu að tölta einhvern spöl heim í braggann. Gott væri að losna við allan komplexinn eins og hann leggur sig, frá Ingólfsstræti að Snorrabraut (kannski Kalkofnsveg 1 líka) og endurheimta útsýnið frá miðborginni. Ég tala nú ekki um sviftivinda harmoníuna sem orsakast af þessum kumböldum. Þetta kostar ekki nema 3-4 afsagnarsamninga fyrrverandi bankastjóra. Burt með þetta drasl, og þar myndum við líka losna við óþægilegar minnigar um sóun og bruðl þessara tíma. Því þetta er og verður minnismerki um það sem hér hefur gerst, svo lengi það fær að standa. Þetta var nú líka hugarfóstur krumma, sem skyndilega er hættur að krunka og flögra. Skildi hann hafa týnt flugfjöðrunum. Kannski situr hann bara á ruslahaugnum sínum í nesinu og bíður eftir brauðmola frá kónginum í Bikhöll. Þetta er nú meiri ólukkan

 

Í Mýragötu 2-6 er einn síðasti gamaldags slippurinn í Evrópu. Ferðamenn sem hingað koma eru alveg dolfallnir yfir þessu apparati. Það er mikið tekið af myndum í gegnum portdyrnar í Ægisgötu. Nú væri ráð að hætta við að eyðileggja hann en breyta þessu svæði í hluta af sjóminjasafninu á Grandanum. Reyndar mætt jafnvel taka upp smærri skip og gera þau sjóklár þarna.

 

Það er búið að eyðileggja Stálsmiðjuna. Það verður ekki aftur tekið.

 

Þar sem Hraðfrystistöð Reykjavíkur var við Mýrargötu er verið að byggja enn einn vitleysingakompexinn enn og hver ætli vilji kaupa sér húsnæði þarna. Huh.

 

Úti í Örfirisey er búið að valda þvílíkum spjöllum. Þarna voru matarkistur æðarfugls í þúsundatali. Allt er farið. Grámyglulegar lagerbyggingar á svæðinu, sem standa á uppfyllingu sem tekin var á grunnslóð hér í flóanum og Hvalfirði, og ég tala nú ekki um olíudunka stelþjófafélaganna.

 

Burt með þetta drasl.

 

Og hana nú.

Bíddu nú við! Hver er eiginlega skipstjóri hér?

Í hnotskurn er skip og áhöfn þess einskonar míkro samfélag, þar sem einn ræður og er hann hæðstráðandi, með næstráðanda sér til fulltingis og svo koll af kolli. Sá sem neðst situr í þessum stiga ræður svosem engu nema yfir sjálfum sér, en þarf samt að spila með, eins og allir hinir, til þess að daglegt líf geti gengið.

 

Í 45 ár var ég að vasast úti á sjó. Á skipum frá 6 metrum á lengd upp í 280 metra, og allt þar á milli. Áhafnirnar voru af öllum þeim gerðum sem Guð nennti að búa til. Maður upplifði allskonar uppákomur, frá andrúmslofti sem gæti fallið undir Eden og í sjóðand Hel, þar sem nánast ríkti uppreisnarástand. En eitt var alltaf á hreinu. Það var bara einn sem réð um borð. Skipstjórinn. Enginn gat sagt honum fyrir verkum. Bara gefið honum ráð, sem hann svo vann úr ef honum hugnaðist.

 

Markmið siglingar er að ferðast frá stað A til B áfallalaust. Að öðrum kosti eins áfallalítið og mögulegt var. Það eru margir þættir sem verður að líta eftir til þess að þetta geti gerst. Yfiirumsjón með þessum atriðum hefur skipstjórinn. Ef hann hefur ekki yfirsýn yfir þessi atriði er voðinn vís. Alvöru skipstjóri planar alla siglinguna, þar með talinn undirbúninginn, siglinguna sjálfa með daglegum rekstri, og áætlunina um hverning siglingunni skuli hagað. Út af þessari áætlun er ekki brugðið ef allt er normalt. Þar sem allir þættir eru þekktir við slíka siglingu, og rekstur, stenst áætlunin ef rétt er haldið á spilunum. Ýmislegt getur gerst auðvitað. Skyndilega arfavitlaust veður. Bilun í stjórntækjum eða vél. Þetta getur sett strik í reikninginn. En takmarkinu B skal náð. Helst er þá um tímafrávik frá áætlun að ræða. Á siglingunni hafa aðrir yfirmenn skipsins eftirlit með því að áætlun standist. Stýrimennirnir með aðstoð háseta, sjá um að siglingin gangi áfallalaust, gera staðsetningarathugun, leiðrétta stefnuna og fylgjast með að ekki sé fyrirstaða í siglingarleið skipsins. Vélstjórar sjá um að vélar skipsis gangi snurðulaust og að eldsneytisnotkun standist. Matreiðsludeildin sér um að halda mannskapnum gangandi. Skipstjórinn fær reglulega skýrslu um hvernig hefur gengið, hver staðan sé, og hvernig horfur eru um framhaldið. Undirmenn sjá um að koma því í verk sem þarf til þess að skipið sé í eðlilegu viðhaldi, og að vélarnar snúist liðugt. Á meðan allir sjá um sitt, og skipstjórinn láti ekkert fram hjá sér fara, gengur þetta allt eins og ætlast er til.

Alvöru skipstjóri lætur ekkert fram hjá sér fara. Hann fer yfir skýrslugerðina og gerir sínar athuganir til þess að sannreyna að allt sé með felldu.

 

En á skipum eru líka til slumbertar sem ekki skila sínu verki og láta annaðhvort verkin bitna á öðrum, eða að því er haldið leyndu, og skyndilega er allt í voða. Þannig verða slysin til. Það er undantekningarlaust hinn mannlegi þáttur sem ræður því hvernig fer. Skip sem ferst í vondu veðri hefur ekki verið sjóhæft við þær aðstæður. Skip sem ekki er sjóhæft fer því hreinlega ekki úr höfn. Annars helst skipið á floti ef viðeigandi ráðstafanir eru gerðar þegar von er á áföllum.

 

Til eru líka annarskonar karakterar, sem eru sífellt að skara eld að eigin köku. Það bitnar líka á skipi og skipshöfn. Getur leitt til alsherjar tjóns í versta tilfelli.

 

Þannig að ef allt sem tilheyrir skipinu og öryggi þess er í lagi, þá mun siglingin ganga vel og áfallalaust.

 

En það er bara algjört must, að það sé bara einn skipstjóri um borð sem ræður, tekur ákvarðanir, og restin af liðinu fer eftir því sem hann ákveður að sé gert. Ef það væri betra að hafa tvo skipstjóra, þá væri það haft þannig. En svoleiðis er það bara ekki.

 

Það er þó einn aðili sem getur sagt skipstjóranum fyrir verkum. Það er útgerðamaðurinn. Það hefur gerst að útgerðamaður hafi þurft að grípa inní, en það er afar sjaldgæft.

 

Við getum hermt skipið með öllu upp á þjóðfélag eins og okkar. Ákveðinn skipstjóra og rétt handtök er það sem til þarf.

 

En, hver er eiginlega skipstjóri á okkar skútu? Og hver er útgerðarmaðurinn? Það er nokkuð ljóst, að okkr þjóðarskútu hefur ekki verið stjórnað sómasamlega. Skipið er í rauninni flak og er á leiðinni að farast. Þetta ástand er vegna þess að yfirmenn skipsins hafa ekki stjórnað því samkvæmt almennum reglum sem gilda um slíka siglingu. Skipstjórinn hefur látið undirmenn sína taka sjálfstæðar ákvarðanir sitt í hverju horni þannig að samræming í siglingunni hefur engin verið. Banka starfseminni má líkja við stóra borgarísjaka sem voru komnir inn á siglingaleið skipsins og enginn gerði neitt til þess að taka mið af því. Á Titanic voru skipstjórinn og hans helstu aðstoðarmenn, hópur selskaps flottræfla, sem tóku sér það hlutverk að halda farþegunum sem voru í hæðsta klassa við efnið. Sigling skipsins var í höndum manna sem ekki kunnu almennilega til verka. Allt sem aflaga gat farið, fór þannig. Þennan frægasta harmleik sögunnar þekkja flestir sem komnir eru til vits og ára. Okkar þjóðarskútu-sigling er í samræmi við þetta atriði. Skipstjórinn for niður með Titanic. Ég hefði líka látið mig hafa það í hans sporum. Hann vissi að hann hafði ekki staðið sig, og hundruðir manna voru við dauðans dyr vegna lélegrar stjórnar hans. Það hefði ekki verið álitlegt fyrir hann að standa fyrir sjódómi með þetta á bakinu. Þegar upp var staðið var ábyrðin alfarið hans. Hann varð að taka ákvörðun um það á staðnum, hvort hann vildi reyna að bjargast og þurfa að standa fyrir máli sínu, eða deyja. Seinni kosturinn var auðveldari fyrir hann. En þar með fóru upplýsingar sem hefðu að hluta til leitt í ljós raunverulegar aðstæður, og ástæður fyrir þessu slysi. En það að vera svona upptekinn af glarmúr og high life, er ekki í þágu þeirra tugþúsunda sem nú eru að berjast fyrir fjárhagslegu lífi sínu. Sumir munu missa allt sitt og þar með æfistarfið. Aðrir verða fyrir minna tjóni. En það má ekki gleyma því, að það eru líka margir sem sjá ekki ástæðu til þess að halda áfram af ýmsum ástæðum. Þeir munu taka líf sitt. En fáir eða engir munu fá að vita um það. Þær tölur verða aldrei birtar.

 

Og hana nú.

Glitnir, eða kannski Glettnir.

Á forsíðu DV þann 31. oktober 2008, eru athyglisverðar fyrirsagnir.

Aðal fyrirsögn: "FLÓTTI BJARNA". Ha? Flúði maðurinn. Hvað var hann að flýja? Ég veit það svosem, en samt.

2. "BJARNI ÁRMANNSSON SLAPP MEÐ MILLJARÐA TIL NOREGS". Slapp frá hverju? Voru einhverjir að ofsækja hann? Kanski með millurnar og skrekkinn. Eða var bara farið að hitna einhversstaðar?

3. "SVEITASTRÁKURINN SEM VARÐ AUÐKÝFINGUR".  Götustrákurinn sem varð......... nokkuð líkt. 

4. "HEILLAÐI PÉTUR BLÖNDAL Í TAÍLANDI". Ekki kemur þetta á óvart. En kannski var þetta ekki alveg þannig. Kannski var þetta öfugt. Hver veit það?

5. "SELDI FYRIR SJÖ MILLJARÐA Í GLITNI". Hver skenkti þessum manni sjö þúsund milljónir í Glitni? Hverjir skrifuðu undir þessa pappíra? Ég er nú ekki alveg að gleypa þetta hrátt. Til þess að fá greiddar 7.000.000.000 krónur fyrir eitthvað verk, þá þarf það verk að skilja eftir eitthvað annað en skuldir. 

6. "HLJÓP FRÁ KREPPUNNI". Þetta lýsir sér nú sjálft vilja menn segja. En er þetta svona einfalt?

7. "HEFÐI GRÆTT HÁLFAN MILLJARÐ Á REI" Hvað var í gangi hérna. Hvað var maðurinn að vasast og í hvers umboði. Varla normalt.

8. "VARKÁR OG BÍÐUR FÆRIS". Ha? Bíður færis á hverju? Ég ætla rétt að vona, að þessi skúrkur fari ekki að láta sjá sig hér með blóðpeningana sína, nema til þess að skila þeim. Hann má bíða færis á að gogga til sín nokkra tugi milljaraða úr olíuauði norðvegs víkinga ef hann getur. Varla láta þeir hann gabba sig eins og aularnir hérna heima.

Inni í blaðinu er hann kallaður Refur í viðskiptum. Refur er vægara orðið yfir Varg. Allavega hefur rebbi verið skilgreindur sem slíkur frá því að menn fóru að rækta hér fé, bæði fiðrað og ófiðrað. Reyndar er honum lýst sem skúrk, sem ekki er hægt að treysta á, því þú veist ekkert um næstu vendingar hans, nema þú vitir hvar aura er von. 

Ekki finst mér maðurinn fái háa einkun fyrir móral og heiðarleika í þessu blaði. Ég veit ekkert um það hvort ég er sammála því. Ég held að þetta sé ekki alveg svona. Þetta er bara það sem sést.

Til sjós er borgarís talinn afar hættulegur. Ekki komandi nálægt honum. Ég held að Bjarni sé bara toppurinn á klakanum. Að hann hafi verið notaður til þess að dekka eitthvað annað. Það sem er niðri í sjónum og sést ekki. Þessvegna er hann ekki tiltækur. Þessvegna er hann langt í burtu, þar sem menn eru á glápa á það sem hann er að bardúsa, á meðan hitt er að bráðna í burtu og mást út. Ég trúi því aldrei, að hann hafi fengið sitt fé fyrir það sem hann innvann fyrir fyrirtækið. Þetta eru annarskonar peningar. Eru einhverjir hér með bein í nefinu til þess að finna út úr því? Kannski, en þeir eru varla tiltækir. Enda, hver á að borga fyrir þá vinnu? Sennilega þeir sem eru undir yfirborðinu. En hvernig sem það nú er, þá mundi ég ekki vilja þetta kerti hingað til þess að athafna sig. Fyrir einhverju síðan meðan allt átti að vera í fínu, en vitneskjan um peningasóparalaun hans voru öllum kunn, stóð hann fyrir framan mig í röð við kassann í 11-11 og ég varð að taka á honum risastóra mínum til þess að missa ekki löppina í afturendan á honum. Það var nefnilega auðsætt þá hvað var í gangi. Bara enginn vildi segja það. Í dag mundi ég bara láta hann stóra minn sjá um það. Svo innilega litla samúð hef með þessum gaur, að frekar mundi ég beygja mig til þess að bjarga ánamaðk af regnvotri göu, (sem ég reyndar geri oft) heldur en að ljá honum eyra nokkurn tíma.

Og hana nú.

Afsakið mig!

Æ, fyrirgefið. Ég var ekki að segja brandara. Það fóru bara allir að hlæja óvart. Þetta var ekkert fyndið. Ja hér og hérna. En auðvitað getur maður í þessari stöðu ekki verið að flyrta með grafalvarlegt mál eins og  þetta. Það er bara of seint að grípa fyrir langrifuna, þegar kúkurinn er kominn í buxurnar. En hvað svo sem því líður, þá hefur bara ekkert verið kannað um hamingjuástand íslendinga síðan allir voru súperhappy. Ég er ekkert hamingju- eða óhamingjusamari en ég var þá. Þannig held ég að sé með flesta þá sem ekki byggðu hamingju sína á fjámálafífldirfsku. Peningar eru ekki allt í þessu lífi. Þeir eru í hæsta lagi í þriðja sæti.

Til sjós er lífið um borð í skipi svona einskonar microsamfélag. Þar er hæðstráðandi, og svo næstráðandi og svo koll af kolli. Lægst setti ræður svosem engu, en hann þarf samt að spila með svo samfélagið virki eins og ætlast er til.  Markmiðið er að sigla frá A til B áfallalaust, eða a.m.k. eins áfallalítið og kostur er. En til þess að það geti gerst, að þá þarf að vera skipstjóri, sem er skipstjóri og ekkert mehe með það. Sá hinn sami ræður. Aðrir taka ákvarðanir um hinar ýmsu gjörðir um borð eins og þeir áætla að skipstjórinn mundi gera, ef hann er ekki viðlátinn. Maðurinn þarf að sofa líka. En um leið og þess er kostur gefur vakthafandi honum skýrslu um ástandið. Hvað hefur verið gert. Hver staðan er nú, og áætlun um framhaldið. Kallinn fer yfir málið. Undir normal aðstæðum sér hann í hendi sér hvort allt er í lagi. Það er ekki í lagi ef hann sér ekki hvort vankantar eru á skýrslunni. Alvöru skipstjórar kolla allt sem gert er. Aðeins þannig getur hann haft stjórn á skútunni. Ekki gengur heldur að tveir ráði. Ef það gengi vel eða jafnvel betur en að hafa einn, þá væru tveir skipstjórar á hverju skipi. En þannig er það bara ekki.- Ef þannig vill til, að skipið verði fyrir áföllum af einhverju tagi, þannig að hætta er á total tjóni, þá er strax byrjað að vinna að því, að bjarga skipinu. Öll tiltæk ráð eru notuð. Menn bíða ekki eftir því að ástandið lagist af sjálfu sér. Send eru út neyðarköll, fyrst PAN svona til þess að gera öllum sem heyra til, grein fyrir því að hætta gæti verið á ferðum. Þá fara aðrir að hlusta og eru ekki að blaðra á rásinni á meðan. Ef ástandið versnar og útlit er fyrir að skipið ætli ekki að hafa það af, er sent út alvarlegt neiðarkall, MAYDAY, (SOS), sem þýðir að allt stefni í voða. Menn gera sig klára til þess að bjargast. En það yfirgefur enginn skipið fyrr en skipstjórinn gefur grænt ljós á það. Bara rotturnar stinga af. En meðan vært er um borð er best að vera þar. Ef menn yfirgefa skipið, þá fer skipsjórinn síðastur frá borði, eða alls ekki frá borði. Oft hefur hann farið niður með skipi sínu. Það eru þeir huguðustu sem það gera. Aðal ástæðan fyrir því, að skipstjórinn fer ekki frá borði fyrr en í fulla hnefana, er sú, að mannlaust skip á floti er í raun eign þess sem fer um borð. Þannig að ef skipstjórinn fer of snemma og skipið ferst ekki, þá getur sá sem fyrstur kæmist um borð, talist réttmætur eigandi þess og farms. Hvort sem skipið bjargast eða ekki, eru haldin sjópróf. Menn vilja sjá hvað gerðist. (Fynna blóraböggul er það kallað þegar það er gert við hvítflybba glæpaspírur). Skipstjórinn situr alltaf uppi með eihverja ábyrgð, sama hvað gerist. Hann hefði átt að sjá þetta fyrir. Svona er þetta í hnotskurn. Nú er spurningin:"Hver er skipstjóinn á okkar skútu?" Samkvæmt minni skilgreiningu hlýtur það að vera forsætisráðherra. Hinir ráðherrarnir eru stýrimenn hjá honum. Þeir eiga að gefa skýrslu til hans um ástandið. Driffjöður skútunnar er þá atvinnulífið og fjármagnið er eldsneytið. Það gengi varla að vélstjórinn væri að skrúfa fyrir eldsneytislokana á víxl eftir því hvort honum finnist að skipið eigi að hafa afl eða ekki. Það er skipstjórinn sem ræður því. Auðvitað hafa skipstjórinn og vélstjórinn samráð um keyrlsu vélarinnar, því það er í verkahring vélstjórans að  meta það hvað vélin þolir að vera keyrð. En það gerist ekki að vélstjórinn keyri vélina alfarið eftir eigin höfði, og tilkynni svo kallinum eftir á hvað var verið að gera í pyttinum. En svona hefur nú þjóðarskútunni verið siglt að undanförnu. Og aðgerðirnar sem menn eru í, eru alveg út í sjóndeildarhring, og hafa lítið með skútuna að gera. Það er varla litið eftir rottunum sem nöguðu gat á skútuna, og fóru með stóran hluta eldsneytisins með sér, olían lak út um götin, og restin er í dunkum sem rotturnar sitja á og róa lífróður til þess að koma því undan. Það besta var, að enginn vissi að þetta voru rottur. Héldu að þetta væru hænur að verpa gulleggjum..... Kanski átti skipstjórinn að lesa líffræðina sína betur. Hænur eru fuglar en rottur nagdýr. Furðulegt að átta sig ekki á þessu, sérstaklega þegar ein aðal rottan var þekkt. Hún var nefnilega búin að naga göt áður.- Það er þó einn aðlili sem getur sagt skipstjóranum fyrir verkum til sjós. Það er útgerðarmaðurinn, eigandi skipsins. (Nema útgerðarmaðurinn, eigandinn og skipstjórinn séu einn og hinn sami). Nú er það stóra spurningin. Hver er útgerðarmaðurinn? Það hlítur að vera almenningur í landinu. Svona eins og hluthafar. Og hver fer með umboð hluthafa? Er það forsetinn? Það er allavega ekki skipstjórinn, eða vélstjórinn. Hver getur tekið völdin af skipstjóranum og þar með áhöfninni, ef þeir eru að stefna skipinu í strand fyrir allra augum? Að mínu mati lítur helst út fyrir að skipstjórinn og elítan í kringum hann ætli að hunsa útgerðarmanninn komplet. Þetta þykir nú ekki góð lenska.

Hingað til hefur skipstjórinn verið ráðinn eftir útlitinu einu saman. Kunnáttan hefur verið látin liggja á milli hluta. Það er ekki einu sinni athugað hvort maðurinnn kann siglingarfræði. Hann hefur bara horft á hvernig forverinn hefur gert og apap það svo eftir. Reyndar líkjast þessir hottentátar helst selskaps-liðinu sem stjórnaði Titanic og allir sem vilja vita það, vita hvernig það fór. Selskapurinn hélt áfram þar til dallurinn stóð upp á endann, og enginn hafði stjórn á neinu þar. Harmleikur sem enginn vildi taka þátt í, en........

Og hana nú.

Skríll hvað?

Það getur verið að það séu skrílslæti, að kasta eggjum í Þinghúsið. En saklaus eru þau nú samt.

En hvað gæti það nú kallast að kasta 35.000.000 krónu skuld yfir hvert einasta mannsbarn á Íslandi? 

Löggjafinn hefur nú ekki verið að sitja auðum höndum, þegar almenningur er að mótmæla. En sá hinn sami löggjafi sat auðum höndum þegar örfáir bófar stálu öllu sparifé landsmanna. Það er ekkert eftir þar sem +/- uppgjör á fjárhag landsins er - 35,000.000 x 300,000. = -10,500,000,000,000. Kannski er einhver annar sem hefur betri skil á þessu. Þetta eru sennilega fleiri krónur, en störnurnar sem við sjáum berum augum á heiðskíru vetrarkvöldi.

Hvar eru mennirnir sem gerðu þetta? Hvað eru þeir að gera? Hver ætlar að koma böndum á þá?

Það var hlegið að óhamingju íslendinga á Möltu. He he. Sá hlær best sem síðast hlær. Viðbrögð nágranna okkar og þessara geðhjúkrunarfræðinga segir nú ýmislegt. Þetta fólk hefur öfundað okkur óumræðanlega á tímum velmegunarinnar hér, og kannski ekkert skrítið, því það eiginlega botnaði ekkert í þessu öllu. Nú þykir þeim tími til þess að fá útrás fyrir öfundina og breyta henni í niðurlægingu. Gott hjá þeim. Verði þeim að góðu.

Ég var einu sinni að vinna á Kleppi. Í byrjun var ég í hreinum vandræðum, því ég gat ekki séð mismuninn á starfsmönnum og vistmönnum. Þetta kom mér mjög ílla að endingu. Það gerðust margir spaugilegir hlutir þar, sem renna stoðum undir það, að lítill munur er á Jóni og Séra Jóni.

Nú en menn þurfa semsagt ekki að taka þetta nærri sér. Mismunurinn á geðhjúkrunarfóki (ekki neitt persónulegt) og sjúklingum þeirra er minni en það heldur. Lítill sjáanlegur munur er, og mismunurinn á virkni heilabúsins er ekki mælanlegur, enda um mícro mismun að ræða. Enn merkilegri er sá þáttur, að þau vita næstum ekkert um orsakir krankleikans. Eina sem sagt er að vitað sé, að boðefnin séu í einhverju hringli. Kannski boðefnin hafi hringlast eitthvað á þessari ráðstefnu? Hver veit. Vill einhver raflost?

 Þjóðverjinn sem hingað er kominn til þess að spyrjast fyrir um peningana sína.... Tja, nú er þörf. Ég er ekki í skapi til þess að grínast með hans vandamál. Og það er engin afsökun að ég hafi tapað mun meira fé, því þessar 140 millur sem við fjölskyldan skuldum allt í einu upp úr þurru er dálítið hressilegri útfærsla á tapi. Auðvitað fyrir utan beint tap, sem ég er ekki búinn að gera upp ennþá. Miðað við eignastöðu fyrir og eftir fall, er það nú samt talsvert. Ef þessi Þjóðverji fær nú aurana sína aftur handa börnunum sínum, hver mun þá borga það. Jú, börnin mín. En ég geri ráð fyrir að það sé honum nú alveg sama um.

Ég trúi nú á Guð almáttugan og hef gert lengi. Eða síðan ég var kominn í sálarþrot, og fékk stuðning frá honum. Allavega var það enginn mannlegur sem studdi mig þar. Hann mun líka leiða okkur öll út úr þessu. Hann hefur sennilega sett undirheima í vinnu, við að grafa tunnel frá olíusvæðunum í Norðurjó upp að austurlandi, og er búinn að hleypa öllu svartagullinu yfir til okkar.. he he. En áður en við byrjum á þessu dæmi, var rétt að leyfa okkur að kynnast því hvað gerist, þegar móralslausir krimmar, bullyar og rússnesk dannaðar peningasugur (sombies) komast í sjóði landsmanna. Látum nú þetta okkur að kenningu verða. Þetta hefur gerst áður. Kannski í jafn stórum mælikvarða. Við vitum það bara ekki.

Góðir landsmenn. Munið þetta. Í dag vorkennir okkur enginn, nema Færeyjingar. Þeir þekkja þetta af egin raun. Það hlakkar í öllum öðrum.  Ég heyrði í viðtali við forsetann held ég, og fleirum, "Bretland sem hefur verið okkar vinaþjóð til margra ára". Ojæja. Bretland hefur aldrei verið vinaþjóð neinna nema Bretlands. Þeir hafa haft óhemju fé af opíumsölu, þrælahaldi, harðlínupólitík gegn fátækum í sínu eigin landi. You just name it. Í Bretlandi lifa tvær þjóðir. Sú mannfærri (The Lion and its tail) og svo hin mannfleiri (The shield). Ég gef nú frat í Ljónið, enda grálúsugt. Allskonar snýkjudýr lafa utan á því. Það er því í raun veikburða. Enda hefur Ameríski Skallaörninn reddað því oftar en tali tekur.  Reyndar hefur íslenska fjóreykið líka reddað því oftar en ekki. Við vorum jú vinir þeirra þegar við gátum lánað þeim ósökkvandi flugmóðuskip og fisk í trantinn. Við erum nú ekki búnir að gleyma þessum reddingum þegar Þýski Örninn var að klóra í afturendann á Ljóninu. Við vorum líka vinir þeirra þegar þá vantaði uppáskrift upp á slátrunarleyfið á Írak. En það dugir nú skammt. Það er rétt að muna þetta næst þegar þeir lenda í súpunni. Þeir geta bara étið hana sjálfir.

 Og hana nú.

Hvar eru mennirnir?

Það hefur verið hljótt um fyrrverand umsvifa- prinsa þjóðarinnar nú í nokkra daga.

Hvar eru feðgarnir og hvað eru þeir að gera?

Flugufregn að þeir hafi farið með einkaþotunni í síðustu viku, með óvenjumargar ferðatöskur með sér.

Halda einhverjir að seinna muni strákurinn koma og kaupa ísland með öllu, og skrfa bók um Landsbankamálið. Síðan væri tilvalið að fara fram á opinbera rannsókn á því á meðan eitthvað annað væri að krauma í pottunum í bakherberginu.

Hvar er mr. Glitnisson og hvað er hann að gera?

Er hann kannski í eilífðarsumarfríi á Krít?

Eru einhver svör?

Langar Auði Kapital í nýtt æfintýri? 

Ætli við mundum sjá "Íslendigar kaupa Sigurbogann" á forsíðum einhversstaðar?

Kannski er bara best að bankarnir séu í eigu landsmanna í formi ríkisforjár. Það dugði þá, þótt ekki væri verið að fjárfesta hér og þar og allstaðar. Ekki langar mig í nýja Víkingakvennaútrás. 

Hvað um þig?